12 - Ej, kochanie, grasz?

*Oczami Lauren*

Kiedy znaleźliśmy się już z powrotem na górze udaliśmy się do pokoju Liama. Wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani. Lou jak najdelikatniej otworzył drzwi i wszedł zostawiając je otwarte. Wstrzymaliśmy oddechy jednocześnie bacznie obserwując całą sytuację i próbując powstrzymać śmiech. Chłopak robił małe kroczki i co chwilę nerwowo patrzył się na śpiącego kumpla. Wreszcie doszedł do jego szafki nocnej i położył tam przedmiot i warzywo. Potem zrobił gest zwycięzcy i uśmiechał się triumfalnie. Jednak jego wyraz twarzy zmienił się momentalnie, gdy Liam przewrócił się na drugi bok, złapał go za rękę i zaczął mamrotać.

- Dan...kochanie...gdzie idziesz?

Biedny chłopak popatrzył na nas z przerażeniem w oczach szukając pomocy, a kiedy jej nie otrzymał postanowił zdać się na swoją kreatywność.

- Do łazienki... mam okres - powiedział naśladując kobiecy głos.

Jeden, wilki, grupowy palmface. Matko, co on wymyśla, pomyślałam. Jednak mój kuzyn najwyraźniej mocno spał i coś mu się śniło, bo mruknął tylko :

- W takim razie poproszę pizze z podwójnymi pieczarkami.

Potem, ku wielkiemu zadowoleniu Louisa, zakrył się szczelnie kołdrą puszczają rękę przyjaciela. Biedny Boo odetchnął z ulgą i szybko, tym razem nie zważając już na to, czy idzie cicho czy nie, wyszedł z pomieszczenie i zamknął za sobą drzwi.

- Ten gościu nie jest normalny - skwitował.

Jeszcze długo po tym, kiedy wróciliśmy do mojego pokoju nie mogliśmy przestać się śmiać, kiedy przypominaliśmy sobie minę Lou, albo to, co mówił – tu raczej powinnam użyć słowa „mamrotał” – Liam. Śmiech, śmiech i jeszcze raz śmiech. Towarzyszył nam przez cały dzień i wieczór, a teraz zapowiadało się na to, że nie opuści nas również i przez resztę nocy. Cieszyłam się, że chociaż poznaliśmy się zaledwie dwa dni temu między nami nie było żadnego skrępowania. Pierwsze lody zostały przełamane bardzo szybko i to właśnie za sprawą wspólnych wygłupów i żartów.

- Ej, kochanie, grasz? – z rozmyślań wyrwał mnie czyjś głos.

- Od kiedy to mówisz do mnie „kochanie”, Lou? – uniosłam prawą brew do góry.

- Od teraz – zaśmiał się.

- A może ja nie wyrażam na to zgody, co?

- A może ja nie muszę i nie chcę się Ciebie pytać o zgodę?- bardziej oznajmiły, niż zapytał.

- A no tak! Powinnam być zaszczycona, bo wielki Louis Tomlinson – tu na chwilę przerwałam i ukłoniłam się w jego stronę – zechciał się do mnie odezwać i... – nie dokończyłam, bo przerwał mi Niall.

- I powiedzieć do Ciebie ‘kochanie”. Tak, tak. Musisz wiedzieć, że on ma bardzo wysoką samoocenę.

- Wcale nie – oburzył się.

- Jasne – wtrącił się ze śmiechem Zayn. – A to może nie ty tydzień temu stanąłeś przed lustrem i mówiłeś- tu zaczął naśladować chłopaka w tamtej sytuacji – „OMG to Louis Tomlinson – najfajniejszy chłopak na świecie”, albo „O matko, Louis, ale masz modną fryzurę!” – wszyscy, oprócz Marchewkowego oczywiście, zaczęli się śmiać.

- A potem wziąłeś – dodał Nialler – do ręki dezodorant i przeprowadziłeś wywiad ze swoim lustrzanym odbiciem.

- Pamiętam, pierwsze pytanie, jakie sobie zadałeś to : „Jak to jest być najseksowniejszym facetem show-biznesu?”

Chłopcom co i rusz przypominało się jakieś pytanie, czy odpowiedź z „wywiadu Lou z Lou”- jak to oni określili. Śmiechu było co niemiara, tylko Tommo nadal siedział ze skrzyżowanymi na klatce rękami i miną smutnego szczeniaczka.

- Bo mnie nikt nie kocha.... – dodał w końcu, tak cicho, że ledwo co usłyszałam.

- A miliony fanek na całym świecie?! – przerwałam śmiech i dałam chłopcom ręką znak, żeby i oni byli cicho.

- To nie to samo....

- Boże, Louis, one dałyby się zabić za jeden dzień z tobą. Uśmiechają się, kiedy widzą twoje zdjęcia. Są smutne, kiedy ty jesteś smutny. Razem z tobą wszystkim się cieszą i zawsze trzymają za Ciebie kciuki. Popłakałyby się, gdybyś do nich tweetnął, albo je follownął. Kochają Cię i nigdy nie przestaną! I ty jeszcze śmiesz narzekać?!?

- Ale ja doskonale o tym wiem i to doceniam, ale nie wiem czy ktokolwiek kocha mnie za to, jaki jestem, a nie kim jestem – widząc jego smutne oczy poczułam nieodpartą chęć przytulenia go.

- Oooooo, nasz malutki, biedny Lou – wyciągnęłam ramiona, a on chyba zrozumiał aluzję, bo wtulił się w mnie. – Nie martw się. Ja i chłopcy zawsze będziemy Cię kochać, prawda? – zwróciłam się do reszty zespołu, na co oni zgodnie pokiwali głowami.

~~
1. Najpierw Was bardzo przepraszam, bo miałam dodać już wczoraj, ale nie zdążyłam.
2. Bardzo się cieszę, bo przybywają nowi czytelnicy, których z uśmiechem witam na moim blogu.
3. WOW! Ponad 1000 wyświetleń. To znaczy dla mnie bardzo dużo. :)
4. Po bardzo trudnym okresie w moim życiu powoli pojawia się słońce.
5. Muszę się Wam pochwalić, bo JADĘ NA KONCERT 1D W BERLINIE! Strasznie się tym jaram!
6. Muszę się Wam pochwalić razy 2, bo dziś kupiłam gitarę i będę się uczyć (między innymi piosenek 1D).
7. Mam nadzieję, że podoba Wam sie rozdział.
Bardzo, bardzo i cały sercem Was Kocham. Wasza Lori <3